Kategoria: Społeczne

Uwierzyliście, że będzie dobrze? Że ośmioklasowa szkoła, taka jak Wasza, będzie super? Że zmiana systemu 6+3+3 na 8+4 odmieni polską szkołę, poprawi jakość nauczania, w cudowny sposób wychowa i ustatkuje „gimbazę”? Że całość przebiegnie niezauważalnie dla Was i Waszych dzieci? Że reforma dotknie co najwyżej nauczycieli i personel, tracących miejsca pracy? Gratuluję! Daliście się nabrać…

Kiedy urodziła się Młoda, Polska jeszcze niemal wyłącznie dorosłymi stała. Wysokie krzesełka do karmienia, podobnie jak przewijaki, pojawiały się jaskółką jedynie w McDonaldzie i Ikei, o kącikach zabaw w knajpach słyszałam, że podobno są, ale nie znalazłam w miejscach dostępnych dla mojego portfela.

  Jestem wściekła, furia przesłania mi oczy. Jak można wywracać do góry dnem system, który owszem, poprawek potrzebuje, ale na pewno nie rewolucji!

W związku z osławionym programem 500+ Internety oburzają się jedną z jego beneficjentek, szesnastoletnią dziewczynką, matką dwójki dzieci.

Ponieważ widzę, że niektórym podpadłam wpisem o histeryzujących przy okazji pobierania krwi siedmio-, ośmio-, dziewięcio- i dziesięciolatkach, postanowiłam zbiorczo odnieść się do padających argumentów, przykładów i zarzutów.

Z myślami o tym czy w ogóle podejmować ten trudny, jakby nie patrzeć delikatny, bo podszyty wielką tragedią, temat biłam się bardzo długo, parę miesięcy. Uznałam, że moje osobiste doświadczenie, tak bliźniacze do tego, o którym mowa, daje mi „uprawnienia” do przekucia tego co kłębi się we mnie od bardzo dawna, w słowo pisane.

Królem przedsezonowych ostrzeżeń bezsprzecznie można nazwać Barszcz Sosnowskiego – roślinę pozornie niewinną, ale w bezpośrednim kontakcie bardzo niebezpieczną, powodującą głębokie oparzenia. Nie jest to jednak jedyne zagrożenie ze strony flory jakie może na nas czyhać.

Siedzę sobie w tych Radach Rodziców, słucham opowieści Młodych i uderza mnie jak wiele dzieciaków jest cholernie samotnych.

Po śmierci Lilki musiałam pójść dalej. Szybko, ponieważ Młody miał zaledwie 2,5 roku, a ja nie byłam w stanie zapewnić mu w domu żadnej sensownej opieki poza czynnościami technicznymi – jedzenie, pielucha, bezpieczeństwo – o jakichkolwiek zabawach edukacyjnych, a tym bardziej rozrywkowych, nie było mowy. Po trzech tygodniach mojej wegetacji w domu podjęliśmy z Mężem decyzję – ja szukam pracy, Młody idzie do przedszkola. Sytuację, kiedy małe jeszcze

Ludzie zawsze byli, są i będą najważniejsi w moim życiu. To między innymi z tego powodu, pomimo intratnych propozycji zawodowych składanych ongiś mojemu mężowi, nigdy nie wyraziłam zgody na emigrację.