Dlaczego jestem świnią i każę dzieciom grać na skrzypcach?

Posted On 24 marca 2016

No właśnie… Skąd, jak i dlaczego? Z pozoru bezsensownie, bo żadne z Młodych raczej Paganinim nie zostanie. O poziomie talentu się nie wypowiadam, bo mamunią będąc obiektywna nie jestem, ale zacięcie nie to, a charakterki zdecydowanie mało spolegliwe, więc… Dlaczego?

Od zawsze wiedziałam, że jeśli tylko dzieci moje nie będą głuche jak pień, to nie ma przebacz – nauka gry na instrumencie ich nie ominie. Sama, jako dzieciak muzycznie uzdolniony, pełen zapału do gitary i śpiewania, zostałam zapytana przez Rodzicielkę, czy życzę sobie zapisania do specjalistycznej placówki. Szybciutko wykonałam rachunek, którego wynik oznaczał znaczne ograniczenie wolnego czasu, więc z absolutnym przekonaniem oświadczyłam: mowy nie ma! Po niespełna pięciu latach żałowałam tego jak cholera, a po dziś dzień nie mogę wybaczyć, że w ogóle gówniarza pytano. Skąd ja niby wtedy miałam wiedzieć z czego rezygnuję?

Powiecie teraz, że własne niespełnienia przelewam na dzieci. Wbrew pozorom nie. Po prostu doszłam do wniosku, że nie bez powodu panienki z dobrych domów zapędzane były do pianina. W dzisiejszych czasach szkoła muzyczna, wypuszczająca profesjonalnych muzyków i bardzo obciążająca, nie jest jedyną możliwością edukacyjną. Istnieje wiele innych i wcale nie muszą oznaczać wielogodzinnych, codziennych ćwiczeń.

Umiejętność gry na instrumencie wcale nie jest wyłączną, ani nawet główną korzyścią z takich zajęć. Pożytki są bardzo wszechstronne i przydają się właściwie w każdej dziedzinie życia. Nauka gry na instrumencie:

• Rozwija prawą półkulę mózgu, odpowiedzialną za kreatywność, wyobraźnię, myślenie abstrakcyjne, intuicję, wyobraźnię przestrzenną, podczas gdy tradycyjna edukacja skupia się na lewej;
• Matematyka – poznając nuty dziecko nawet nie wie, że uczy się… ułamków. Cała nuta, półnuta, ćwierćnuta, ósemka, szesnastka;
• Koordynacja ręka – oko. Patrząc w nuty trzeba przełożyć ich zapis na dłonie. Normalnie wyższa szkoła jazdy, w tym przypadku dzieje się niemal samoczynnie;
• Umiejętność publicznych wystąpień – naturalną konsekwencją muzykowania jest koncertowanie. Trzeba nauczyć się opanowywać tremę, zdenerwowanie, wiedzieć jak reagować na pomyłki, nie zacinając się jechać dalej;
• Wytrwałość, systematyczność, cierpliwość – tutaj nic nie dzieje się szybko i łatwo. Trzeba przetrwać czas pomyłek, krzywych dźwięków, kryzysów, żeby móc cieszyć się gładką, przyjemną melodią. To nauka wypracowywania osobistego sukcesu, eliminująca liczenie na fart i zewnętrzne okoliczności. Również budowanie poczucia sprawstwa, świadomości posiadania wpływu na swoje kompetencje;
• Rozwój kulturalny. Uwierzcie – nikogo, kto poznał muzykę od podszewki, zagrał Chopina, Vivaldiego, posłuchał mistrzów swojego instrumentu, również w gatunkach rozrywkowych, nie porwie mainstreamowa sieczka popularnych rozgłośni radiowych. Nie wiem jak dla innych, ale dla mnie to wielka ulga;
• Poruszanie się w środowisku osób posiadających pasję. Takich, którym na czymś, oprócz michy i prostej rozrywki, bardzo zależy. To pozwala mierzyć wyżej i patrzeć szerzej, ponad podstawowe potrzeby.

Mając całą tę wiedzę, tak jak na wstępie wspomniałam, zapędziłam do gry najpierw Młodą. Ja chciałam pianino Ona skrzypce.

– Dziecię ukochane moje!!! Dlaczego??? Przecież ja tych dźwięków nie wytrzymam (kto słyszał początkującego skrzypka, będzie wiedział o czym mówię…). Nie mamy z Ojcem o skrzypcach pojęcia, a z klawiszami to damy radę pomóc.

Z uporem w deklarację instrumentu wpisałam pianino, Młoda z jeszcze większym na przesłuchaniach oświadczyła, że życzy sobie skrzypce… No i wsiadła mi na plecy jedna z przesłuchujących nauczycielek:

– Co Pani??? Dziecko świetnie słyszy! Tylko skrzypce, na pianinie będzie się marnowała!

– Ale ja się nie znam na skrzypcach, instrumentu nie mamy… – jęknęłam, już bardzo słabo się broniąc…

– Oj tam, to się załatwi!

Cóż było robić… Poddałam się…

Zawarłyśmy umowę, że będzie grała do szóstej klasy, a potem zdecyduje co dalej. Od początku piątej odliczała czas, kiedy już będzie mogła rąbnąć instrument w kąt i cieszyć się błogim spokojem od nut, ćwiczeń, występów. Po czym skończyła podstawówkę, minęły wakacje. Na początku września zażądała zapisania na dalsze lekcje u tej samej nauczycielki. Wiecie dlaczego? Bo dopiero kiedy zaczęła sprawnie skrzypiec używać, sprawiając otoczeniu przyjemność w miejsce cierpień, poczuła że to fajne i daje dużo frajdy. Nie miałaby na to żadnej szansy rzucając naukę w pierwszych kilku latach.

Teraz wykorzystuje swoje umiejętności w gimnazjum. Znalazła tam grające koleżanki, przy różnych okazjach bawią się razem muzykowaniem, wymyślając najdziwniejsze połączenia instrumentów. Ma z tego mnóstwo radochy.

Młodego nawet już nie pytałam. Też świetnie słyszy i skrzypi. Trenuje prawą półkulę, ułamki, rękę-oko, publiczne wystąpienia, systematyczność i muzyczny gust. Jak to potoczy się dalej w jego przypadku? Zobaczymy. Jak na razie szału dostaje wraz z nowym utworem, natomiast już znanymi napawa się i może grać bez końca. I tak jak wcześniej nie odpuszczę, póki nie będzie wiedział, czy naprawdę to lubi czy nie. A dowie się dopiero wtedy, kiedy poczuje, że potrafi.

Komentarze